Overal Thuis

zondag, 19 april: Reiskoorts
maandag, 20 april: Vlucht naar Dubai
dinsdag, 21 april: Jessica en de waterpijp
woensdag, 22 april: Jumeirah Beach
donderdag, 23 april: Dubai Mall
vrijdag, 24 april: Desert Safari
zaterdag, 25 april: Al-Fahidi Fort en Zweet
zondag, 26 april: Wild Wadi waterpretpark
maandag, 27 april: Laatste dag, aan het strand

De laatste dag alweer… die brengen we rustig door aan het strand.

Met de waterpijp, want Jessica heeft de appeltabak nog niet geproefd!

Als we terug aankomen in onze kamer ligt er een kreeft op ons bed!

Op deze sterke staaltjes towel art (handdoekenkunst) vergast het Hilton kamerpersoneel ons dagelijks. Ze gebruiken daarvoor handdoeken, oordopjes, koffiemelkjes, alles wat ze vinden.

Om 4:00 de volgende dag gaat de wekker. Tijd om te vertrekken. Om 14:00 landt ons vliegtuig weer in Malta, waar onze taxi klaarstaat (Ken, met de Civic). ‘s Avonds halen we papa en mama op aan de luchthaven. Nu is onze vakantie pas echt gedaan 😉

Hier hebben we lang naar uitgekeken: een dagje in het waterpretpark Wild Wadi!

Je kan hier op de hoogste en steilste (zei toch dat Dubai in alles de beste wil zijn) glijbaan buiten Amerika: de Jumeirah Sceirah.

In alle eerlijkheid: in Malaga hebben we een betere gedaan, de Kamikaze. Die ging in één ruk naar beneden, en voor je vertrok moest je er al in gaan hangen, bijna verticaal, met enkel nog een metalen bar om je aan vast te houden. Dat waren tijden. De Jumeirah Sceirah is leuk en je hebt in de derde kronkel het gevoel dat je eruit gaat vliegen, maar echt eng is hij niet.

Bovenaan heb je wel een uitstekend zicht op de Burj Al-Arab, het duurste hotel ter wereld.

Voor de rest zijn er geen glijbanen, enkel wildwaterriviertjes waar je met grote tubes door moet.

De eerste paar keren nemen we een band waar we met twee in kunnen. Jessica moet vanvoor, zegt het begeleidend bordje. De dikke vanachter, om precies te zijn.

Het is redelijk saai, je haalt nooit echt snelheid.

Pas daarna nemen we een band elk apart, en dat is een heel andere ervaring! Vreemd genoeg niet op weg naar beneden, maar die naar boven! De waterstraal die je naar boven stuwt is zo krachtig dat het veel sneller gaat dan naar beneden. Whiiiiiiii!

Ik doe nog een andere fantastische ontdekking: een golf-simulator waarop je kan surfen.

Je mag maximum 2 minuten surfen of 3 keer vallen. Wat eerst komt.

Ik verwacht af te gaan als een gieter, ik heb het nog nooit gedaan, maar warempel: het lukt! De instructeur doet enkele trucjes voor, en ook die blijken ook meestal te slagen.

Het is pas als ik probeer rond mijn as te draaien, dat ik val.

Het is telkens meer dan een uur wachten om erop te kunnen, maar ik doe het in totaal drie keer.

En Jessica heeft 2 van de 3 pogingen gefilmd!

We vertrekken snel na het ontbijt, want vandaag gaan we veel zien. Denken we. Of denk ik, want Jesica waarschuwt dat we op een uurtje wel klaar zullen zijn met dat fort. We gaan het fort van Al-Fahidi bezichtigen, dat in 1799 gebouwd werd als bescherming tegen vijandige invallen. Zowat het enige dat er in Dubai van (oude) cultuur te zien valt. Maar Jessica… blijkt weer gelijk te hebben.

Het fort is kleiner dan verwacht. Eigenlijk is het een binnenplaats met vier muren en vier torentjes rond. In het midden staat nog een (gereconstrueerd) houten optrekje waar de bewoners beschutting konden zoeken tegen de felle zon. Naast Jessica op de foto zie je een stapelbed, slapen deden ze wel onder de blote hemel, kijkend naar de sterren.

Er is een wenteltrap naar beneden, waar nog een hele expositie over de geschiedenis van Dubai en zijn inwoners te bekijken valt, maar op een uurtje waren we klaar. We hebben dan maar een beetje rondgewandeld tussen de soukhs, traditionele winkeltjes, tot we aan het water uitkwamen.

De dag was nog jong, dus we dachten een fikse wandeling naar het hotel te maken, langs het water. Maar na een uurtje was onze wandeling herleid tot een moordende sleeptocht in de schroeiende zon, op zoek naar een taxi met airco. Langs het water was helaas geen baan en het is bekend dat een beschikbare taxi vinden op niet-touristische plekken moeilijk is in Dubai. Enfin, na nog een half uur — achter onze hielen bevindt zich ondertussen een zweetspoor — vinden we eindelijk een taxi die ons naar het hotel kan brengen. De rest van de dag brengen we door in de koele kilte van onze kamer waar we werken aan de blog.

‘s Avonds genieten we van de hapjes en drankjes voorzien door het Hilton hotel. Op het terras waait een koel briesje. Onze kleren zijn droog.

Vandaag worden we opgehaald voor een Desert Safari. Drie kwartier rijden, langs een uitstekend aangelegde én onderhouden viervaksbaan de woestijn in.

Uiteindelijk draait de chauffeur, een jonge Pakistaan luisterend naar de naam Faisal (“and don’t you dare forget my name”), de snelweg af. In het zand laat hij zich meteen een aantal keer slippen en stopt dan de wagen.

Niemand ziek? OK. Hij drukt ons verschillende keren op het hart dat we niet bang moeten zijn, want hij is een “experienced driver” met licentie afgegeven door de politie. “Advanced Dune Driving II” lezen we inderdaad op zijn rijbewijs.

Dit terrein wordt gebruikt door verschillende bedrijven die deze daguitstapjes organiseren. We zien jeeps, quads en zelfs een paar motorbikes.

Samen met 7 andere jeeps vormen we een karavaan. Het is spectaculair om de wagen voor ons door het zand te zien glijden, maar nog leuker om vlak daarna hetzelfde manoeuvre uit te voeren. De chauffeur rijdt telkens langs de kam van de zandheuvel tot die breekt, om zich dan naar beneden te laten zakken op de lawine van zand. Soms zijwaarts, zodat het zand tegen onze ruit slaat (goed dat ik aan Jessica gezegd heb om het raampje dicht te doen). Spannend, zoals een roetsjbaan!

Halverwege de rit (nog altijd niemand is ziek), midden in de woestijn, mogen we uitstappen en een paar fotootjes nemen.

Tegen zonsondergang werden we naar een “kamp” gebracht. Een ritje met de kameel, waterpijp roken, Arabische kleding uitproberen, traditionele Arabische (Lipton) thee en een verzorgde barbecue: alles was mogelijk en gratis / inbegrepen in de prijs (schrappen naargelang je het glas halfvol of half leeg ziet).

En na het eten (gelukkig) een optreden van de mottigste buikdanseres ooit.

Tijd om naar huis te gaan!

De dag begint weer rustig. Na het ontbijt de zwembroek/bikini aan en het dak op.

We lezen een boekje en nemen een duikje. We zijn allebei al goed gebruind.

Dit het uitzicht vanop het dak van Hilton Dubai Creek, met in de verte de Burj Dubai (Toren van Dubai). Nog steeds in aanbouw, maar nu al de hoogste constructie ter wereld. Als hij af is, zal hij 818 meter hoog reiken.

Om 15u laten we ons met een taxi naar de Dubai Mall brengen, met zijn 1200 winkels op een oppervlak gelijk aan dat van 50 voetbalvelden, één van de grootste winkelcentra ter wereld. Je begint het te merken, in Dubai moet alles de “hoogste” of “grootste” zijn, en ook wel vaak “duurste”.

Gelukkig heeft de Zara overal ter wereld dezelfde prijzen, volgens Jessica.

En in afwachting kon ik terecht bij Costa voor een koffie en een krantje.

De Dubai Mall is ook bijzonder omwille van zijn aquarium. Je mag gratis de buitenwand bekijken, maar voor 5 euro mag je door de tunnel. Jessica zegt: “hier wil ik wel eens in snorkelen”. Dat was uiteraard voor we dit zagen:

En plots zat ik toch aan de verkeerde kant van het glas.

Of ze het overleefd hebben weet ik niet, maar toen we een kwartiertje later nog eens voorbij het aquarium wandelden, zagen we dit keer écht duikers in het aquarium. Brrr!