Overal Thuis

Het is maar een paar uurtjes rijden naar de luchthaven van Nazca, waar we in een klein vliegtuigje stappen om de beroemde Nazca lijnen te bewonderen.

De Nazca lijnen zijn gemaakt door een pre-inca volksstam, maar niemand weet waarvoor ze dienen, omdat ze alleen vanuit de lucht te bewonderen zijn. Konden die mensen vliegen misschien? Of zijn de tekeningen bedoeld voor buitenaardse wezens? Er zijn veel theorieën, maar geen bewijs.

Het is eerst even zoeken omdat we niet goed weten hoe duidelijk zichtbaar de lijnen gaan zijn, maar dan wijst de piloot naar buiten. De tekeningen zijn scherp afgelijnd, maar wel kleiner dan we verwacht hadden.

De piloot maakt scherpe bochten en helt zwaar over om de tekeningen goed te laten zien. Het is moeilijk om foto’s te nemen, want daarvoor moet je schuin gaan hangen en je goed concentreren op één punt. Niet zo’n goed idee, ik voel het onweren in mijn buik. Ik kijk naar Jessica en herken haar ongemakkelijke blik. Ik vrees dat als Jessica gaat overgeven, ik mij ook niet ga kunnen inhouden. Ik probeer ver vooruit te kijken, naar de horizon.

De vlucht duurt een half uurtje. We houden het goed vol. De landingsbaan is al in zicht, als Jessica het plots niet meer kan houden. In haar hand, op de zetel en tegen het raampje. De cabine vult zich met een merkwaardig zoete geur: Inka Cola.

Als we geland zijn, zegt de piloot dat Jessica zich geen zorgen moet maken, het komt (niet onverwacht) wel vaker voor. De piloot krijgt wat drinkgeld, en Jessica gaat zich opfrissen in het toilet. Ze voelt zich veel beter nu. Ik tril nog op mijn benen en hang een uurtje in een stoel in de wachtzaal om te bekomen, niet klaar om te rijden.

Dan kunnen we toch eindelijk op weg, richting Arequipa, maar de afstand is te groot om er die dag nog te geraken. We rijden een uurtje in het donker, maar besluiten dat het wat te gevaarlijk is. In het eerstvolgende dorpje is een hostel, waar we in een schimmelig ruikend kamertje voor 30 soles (7 euro) mogen overnachten.

Geef een reactie