Spaanse les in Mendoza

Door: Jan, geplaatst op Friday 13 November 2009 om 17:47

Eindelijk weer een bericht van mij, Paaseiland liet ik liever aan Jessica over. Ik heb heel mooie herinneringen, maar omdat het buiten nog altijd stormde, konden we niet gaan snorkelen en duiken zoals gepland. En van dagenlang op de hotelkamer zitten, werd ik nogal murw. Uitgaan, op restaurant, was ook veel te duur (25 euro per gerecht, 6 euro per cocktail) om het elke dag te doen.

Maar nu ben ik terug blij! Ik had een beetje schrik, maar Argentinië verschilt echt enorm van (Santiago de) Chili. Aan de andere kant van het Andes-gebergte ligt Mendoza: mooi en proper, de mensen vriendelijk en van een onveiligheidsgevoel geen sprake.  

Al is het wel tegenstrijdig: de eigenaar van het hostel waarschuwt ons om geen camera mee te nemen naar de stad of naar het park, maar ‘s avonds om 22u kuieren verliefde koppeltjes op hun gemak rond en spelen er nog kinderen buiten. Wees gerust, ouders: we blijven op onze hoede.

We merken dat Mendoza bijzonder goed gepland is: in het centrum ligt een park (Plaza Independizia) en schuin rondom, een blok huizen verder, ligt op elke hoek nog een kleiner parkje.  

We verkennen de stad. Je hebt hier veel winkels, maar het is zondag en er is niets open. In het park staan wel overal kraampjes opgesteld, waar we enkele leuke cadeautjes voor onze supporters vinden.

‘s Avonds doen we (lees: Jessica) eindelijk de was.

Argentijnen eten pas om 22:00 of later. Ik heb niet echt veel honger (we zijn allebei vooral heel moe), maar toch sta ik erop om een echte Argentijnse steak te eten. Jessica houdt het op een pompoensoepje. Naar dit restaurant keren we nog vaak terug, want op het menu staan veel lekkere dingen, zoals deze overvolle BBQ-schotel:

Ik kies er stukjes steak en kip uit, Jessica-de-carnivoor gaat zich te buiten aan lever, niertjes, bloedworst en wat-weet-ik-nog-allemaal. Ahja, een gevlochten darm, maar die spuwt ze met een vies gezicht toch terug uit. De zwerfhond aan onze tafel vindt het wel lekker. Uit dankbaarheid (en honger naar meer) legt hij zijn kop op mijn schoot.

Nu ik dit schrijf is het vrijdag, en hebben we dus ook al onze eerste week Spaanse les achter de rug!

Normaal gezien kregen we elke dag 4 uur les, maar ik blijkbaar niet. Omdat ik als beginner volledig alleen in de klas zit, krijg ik maar 2 uur. Niet zo heel erg, want het tempo ligt hoog en na 2 uur zou er niet veel meer bijraken. Het gaat goed vooruit. Ik had al wat woordenschat, en nu ik enkele basiswerkwoorden kan vervoegen, komen de eerste zinnetjes eruit.

We zien theorie en woordenschat in het lesboek, maar we dwalen ook veel af en de juffrouw legt alles uit wat ik wil weten. Als ik iets niet begrijp, zoekt ze een manier om het eenvoudiger en met synoniemen uit te leggen in het Spaans. Ik zeg dat, omdat ik gisteren plots een andere docente voor mijn neus kreeg, één die veel te snel en slordig sprak. En als ik vroeg om het te herhalen, deed ze dat telkens in het Engels (ook al vroeg ik om het in het Spaans, maar trager te herhalen). We maakten veel te strikt alle oefeningen “volgens het model”, zonder dat ik een beetje mocht experimenteren en vertellen (om te oefenen). Ook al zit ik dus alleen in de klas. Gelukkig was het maar voor één dag, vandaag had ik mijn goede juffrouw terug!

Bij Jessica gaat het ook goed. Zij heeft wel 4 uur les, want ze zit met één andere persoon in de klas, een Duitser. Ze spreken over de Argentijnse cultuur (en de verschillen met de onze), terwijl ze maté drinken en koekjes eten. Dat kon ook veel erger, dus. Vanavond heeft Jessica’s juffrouw ons uitgenodigd om empanadas te maken bij haar thuis. We eten pas om 22:00 en zullen dus laat terug thuis zijn. Gelukkig hebben we tegen morgen (zaterdag) geen huiswerk, maar we moeten wel vroeg op, want we gaan op excursie naar Puente del Inca!

We staan hier trouwens elke dag vroeg op (7:30) om naar de les te gaan, en ook al is die ‘s middags gedaan, de rest van de dag hebben we niet veel fut meer. Onze boeken waren al uit op Paaseiland, dus zijn we in de stad op jacht gegaan (lees: Jessica sleurt mij van boekenwinkel naar boekenwinkel, ik heb mijn leesvoer gevonden in de eerste en in de andere sta ik telkens te wachten).

Nu kunnen we ‘s namiddags lezen in het park, tot we honger krijgen. Na het avondmaal, met een lekker flesje wijn uit Mendoza (8 euro op restaurant!), keren we terug naar het hostel om nog wat te internetten, huiswerk te maken voor de volgende dag (jaja, dat is lang geleden!) en te gaan slapen. Of dat toch proberen, want de eigenaar van het hostel is een echt feestbeest die tot middernacht luide muziek draait en lacht en danst met zijn andere gasten. Wij niet, wij liggen om 21u in ons bed, zo uitgeput zijn we 🙂


Geef een reactie