Overal Thuis

De les is uit! Gedaan met vroeg opstaan en huiswerk maken, het is weer vakantie! Na 2 weken Spaanse les hebben we allebei heel wat bijgeleerd. We zijn zeer tevreden van onze privé-juffen en ze krijgen van ons een flesje schuimwijn.

Het is vrijdagavond en we hebben iets te vieren. We stellen voor om vanavond een asado te doen, de Argentijnse versie van de barbecue, en daar zijn de residentiëlen in het hostel altijd wel voor te vinden.

Twee Amerikanen, een jonge en een oude, zitten hier al bijna een jaar. En al doen ze niet veel meer dan slapen, eten, drinken en joints roken, ze lijken zich nooit te vervelen. De jonge is een accountant uit Miami die begin dit jaar zijn job verloren is door de crisis, maar met kerst gaat hij terug, al is het duidelijk met tegenzin. De oude is een muzikant uit New York die al zo lang in Zuid-Amerika ronddwaalt dat hij zijn Engels bijna verleerd is, al komt er af en toe nog wel een one-liner uit in een redelijk vettig accent.

Dan zijn er nog twee Argentijnen die hier al jarenlang ‘werken’, dat wil zeggen: ze hangen heel de dag in de zetel en doen de deur open wanneer er iemand aanbelt. Ook zij wonen op hun werk, en vieren tot een stuk in de nacht feest met de gasten.

We betalen ons deel van de asado (4 euro per persoon) en omdat het onze laatste avond hier is, trakteer ik op Stella Artois. In de supermarkt te koop aan net geen 1 euro per liter, een pak goedkoper dan in België.

Zowel op het vlees als in de sla kappen de Argentijnen handenvol zout. We staan allemaal rond een bar, met een vork in de hand. Er komen geen borden aan te pas, iedereen prikt uit dezelfde kom. Het vlees ligt urenlang op de grill en af en toe wordt er een stukje afgehaald en versneden.

Je kan niet niet veel eten want het grootste gedeelte is vet, maar samen met het zout maakt dat het vlees juist o zo lekker.

Zo hebben we heel de avond kleine hapjes, op het gemak. Tranquilo. Dat is een Argentijnse asado.

‘s Morgens vroeg om 7u gaat de wekker. Moeizaam kruipen we uit ons bedje. We hebben allebei buikpijn van te veel empanadas te eten. “Te veel”, is wel voor elk verschillend… ik at er 3, Jan blijkbaar 10!

Rond half acht komt de bus ons oppikken. Er speelt muziek van Enya en we vallen allebei opnieuw in slaap.

De eerste halte is aan een mooi meer. We stappen even uit om van het uitzicht te genieten en rijden dan door naar de bergen.

De volgende bestemming is Puente del Inca. Jan is een beetje teleurgesteld, hij dacht dat het een Inca ruïne zou zijn, maar het is dus een natuurlijk gevormde brug. 

Rondom de Puente del Inca staan allemaal kraampjes waar ze allerlei dingen uit natuursteen verkopen. Ook dikke mutsen en traditionele kledij vind je er terug. We zitten ondertussen wat hoger in de bergen en het is er een pak kouder dan in de stad.

Jan en ik dachten ook allebei dat we een grote wandeling zouden maken en vragen de gids hoe het zit. Hij stelt voor om aan het park van de Aconcagua een korte trektocht te maken. 

Na 10min rijden bereiken we het park. Over een week zullen mama en Eric hier ook staan, op exact dezelfde plaats om aan hun beklimming te beginnen.

De gids raadt ons aan om weinig te praten want er is maar weinig zuurstof in de bergen en anders zouden we direct uitgeput zijn. Op een bord zien we dat onze wandeling ongeveer 20min zou duren. We wandelen zo’n 400 m tot aan een uitkijkpunt… Op 5min zijn we er. Zo, dat was wel een hele prestatie zegt de gids al lachend. Jan en ik kijken elkaar verwonderd aan. Was dit het? We blijven nog 15min staan om naar de uitleg van de gids te luisteren en om foto’s te nemen. Een mooie wandeling van 20min dus, precies zoals het bord zei!

De lucht is helder blauw maar er waait een hevige wind die alles ontzettend koud maakt. We staren naar de Aconcagua en beelden ons in dat we daar hoog in de koud zitten. Brrr, toch maar terug naar de bus! 😉

We rijden verder tot aan de grens met Chili, daar pauzeren we om ons middagmaal te nemen.

Na het eten raak ik aan de praat met een pasgetrouwd koppel uit Buenos Aires. We praten de hele terugweg over voetbal en ik stel een heleboel vragen over Buenos Aires. We drinken samen maté tijdens de volgende tussenstop. Het is Jans eerste keer 🙂

Zij drinken hun maté met sinaasappelsmaak en zoetstof. Tijdens de les had ik ook al maté amargo en maté met koffie geproefd. Ik vind de pure maté (amargo) de lekkerste. We vinden het allebei ontzettend lekker en zijn zeker van plan om een grote zak yerba (maté-kruiden) mee naar huis te nemen. Er is zelfs een soort te vinden die “het Maltese kruis” als naam heeft. Die lijkt ons wel wat! 🙂

Vrijdag de 13e, school is uit! Eindelijk kunnen we het woord “weekend” weer naar waarde schatten 🙂

Het is de laatste dag dat mijn Duitse klasgenoot in Mendoza is, daarna vertrekt hij naar Chili. De juf wil graag een afscheidsfeestje geven en nodigt ons allemaal uit bij haar thuis om empanadas te komen eten. Ze stuurt Stefan om vlees en mij om empanada-broodjes.

‘s Avonds leert ze ons hoe we empanadas moeten maken. Uien stoven, vlees bakken, olijfjes snijden, 2 eitjes koken en daarna alles mengen. De uien zijn ontzettend straf en ik krijg er tranen van in mijn ogen. Jan kijkt eerst toe hoe wij aan het koken zijn, maar probeert daarna ook om een mooie empanada te maken. Best moeilijk! De juf toont voor hoe het moet: ze houdt het empanada deegje plat in haar hand, doet er een lepel van het vleesmengsel bij en begint het vanuit de helft voorzichtig dicht te vouwen. De randjes plooit ze stukje voor stukje om zodat alles goed vast blijft zitten tijdens het bakken in de oven. Haar empanada’s zien er perfect uit. Die van ons iets minder :p

Het is heel gezellig en we lachen veel, vooral om onze mislukte empanadas. De man van de juf helpt niet mee maar staat ons vanop een afstandje uit te lachen en raad te geven. Als zijn vrouw iets vertelt is hij bijna nooit akkoord. Dan zucht hij eens diep en schudt meewarig het hoofd waarna hij uitgebreid zijn eigen visie begint uit te leggen, best grappig.  Jan verstaat verbazingwekkend veel en kan al goed meepraten. De juf is er van onder de indruk 🙂

Argentijnen hebben wel de gewoonte om pas heel laat te eten. Het is 23u ongeveer als de empanadas uit de oven komen. Ze zien er best oké uit en smaken heerlijk!

Eindelijk weer een bericht van mij, Paaseiland liet ik liever aan Jessica over. Ik heb heel mooie herinneringen, maar omdat het buiten nog altijd stormde, konden we niet gaan snorkelen en duiken zoals gepland. En van dagenlang op de hotelkamer zitten, werd ik nogal murw. Uitgaan, op restaurant, was ook veel te duur (25 euro per gerecht, 6 euro per cocktail) om het elke dag te doen.

Maar nu ben ik terug blij! Ik had een beetje schrik, maar Argentinië verschilt echt enorm van (Santiago de) Chili. Aan de andere kant van het Andes-gebergte ligt Mendoza: mooi en proper, de mensen vriendelijk en van een onveiligheidsgevoel geen sprake.  

Al is het wel tegenstrijdig: de eigenaar van het hostel waarschuwt ons om geen camera mee te nemen naar de stad of naar het park, maar ‘s avonds om 22u kuieren verliefde koppeltjes op hun gemak rond en spelen er nog kinderen buiten. Wees gerust, ouders: we blijven op onze hoede.

We merken dat Mendoza bijzonder goed gepland is: in het centrum ligt een park (Plaza Independizia) en schuin rondom, een blok huizen verder, ligt op elke hoek nog een kleiner parkje.  

We verkennen de stad. Je hebt hier veel winkels, maar het is zondag en er is niets open. In het park staan wel overal kraampjes opgesteld, waar we enkele leuke cadeautjes voor onze supporters vinden.

‘s Avonds doen we (lees: Jessica) eindelijk de was.

Argentijnen eten pas om 22:00 of later. Ik heb niet echt veel honger (we zijn allebei vooral heel moe), maar toch sta ik erop om een echte Argentijnse steak te eten. Jessica houdt het op een pompoensoepje. Naar dit restaurant keren we nog vaak terug, want op het menu staan veel lekkere dingen, zoals deze overvolle BBQ-schotel:

Ik kies er stukjes steak en kip uit, Jessica-de-carnivoor gaat zich te buiten aan lever, niertjes, bloedworst en wat-weet-ik-nog-allemaal. Ahja, een gevlochten darm, maar die spuwt ze met een vies gezicht toch terug uit. De zwerfhond aan onze tafel vindt het wel lekker. Uit dankbaarheid (en honger naar meer) legt hij zijn kop op mijn schoot.

Nu ik dit schrijf is het vrijdag, en hebben we dus ook al onze eerste week Spaanse les achter de rug!

Normaal gezien kregen we elke dag 4 uur les, maar ik blijkbaar niet. Omdat ik als beginner volledig alleen in de klas zit, krijg ik maar 2 uur. Niet zo heel erg, want het tempo ligt hoog en na 2 uur zou er niet veel meer bijraken. Het gaat goed vooruit. Ik had al wat woordenschat, en nu ik enkele basiswerkwoorden kan vervoegen, komen de eerste zinnetjes eruit.

We zien theorie en woordenschat in het lesboek, maar we dwalen ook veel af en de juffrouw legt alles uit wat ik wil weten. Als ik iets niet begrijp, zoekt ze een manier om het eenvoudiger en met synoniemen uit te leggen in het Spaans. Ik zeg dat, omdat ik gisteren plots een andere docente voor mijn neus kreeg, één die veel te snel en slordig sprak. En als ik vroeg om het te herhalen, deed ze dat telkens in het Engels (ook al vroeg ik om het in het Spaans, maar trager te herhalen). We maakten veel te strikt alle oefeningen “volgens het model”, zonder dat ik een beetje mocht experimenteren en vertellen (om te oefenen). Ook al zit ik dus alleen in de klas. Gelukkig was het maar voor één dag, vandaag had ik mijn goede juffrouw terug!

Bij Jessica gaat het ook goed. Zij heeft wel 4 uur les, want ze zit met één andere persoon in de klas, een Duitser. Ze spreken over de Argentijnse cultuur (en de verschillen met de onze), terwijl ze maté drinken en koekjes eten. Dat kon ook veel erger, dus. Vanavond heeft Jessica’s juffrouw ons uitgenodigd om empanadas te maken bij haar thuis. We eten pas om 22:00 en zullen dus laat terug thuis zijn. Gelukkig hebben we tegen morgen (zaterdag) geen huiswerk, maar we moeten wel vroeg op, want we gaan op excursie naar Puente del Inca!

We staan hier trouwens elke dag vroeg op (7:30) om naar de les te gaan, en ook al is die ‘s middags gedaan, de rest van de dag hebben we niet veel fut meer. Onze boeken waren al uit op Paaseiland, dus zijn we in de stad op jacht gegaan (lees: Jessica sleurt mij van boekenwinkel naar boekenwinkel, ik heb mijn leesvoer gevonden in de eerste en in de andere sta ik telkens te wachten).

Nu kunnen we ‘s namiddags lezen in het park, tot we honger krijgen. Na het avondmaal, met een lekker flesje wijn uit Mendoza (8 euro op restaurant!), keren we terug naar het hostel om nog wat te internetten, huiswerk te maken voor de volgende dag (jaja, dat is lang geleden!) en te gaan slapen. Of dat toch proberen, want de eigenaar van het hostel is een echt feestbeest die tot middernacht luide muziek draait en lacht en danst met zijn andere gasten. Wij niet, wij liggen om 21u in ons bed, zo uitgeput zijn we 🙂

Op een van de laatste dagen op Paaseiland wonen we nog een culturele show bij. De Rapa nui indianen zijn voor de gelegenheid uitgedost in traditionele “klederdracht” 🙂

De dansen zijn vrij spectaculair, het is een hele mooie show!

Op het einde van de show krijgen we ook de kans om wat dichter bij al dat mannelijk schoon aan te kruipen 😉

Na de show, is er eten voorzien. Net zoals de traditionele Nieuw-Zeelandse manier van barbecuen, de “hangi”, komt ook de Paaseilandse variant uit de grond. De Paaseilanders stammen af van hetzelfde volk als de maori en delen dus vele gebruiken, waaronder hun kookkunsten en verschillende dansen. Ook de taal komt grotendeels overeen.

De maaltijd wordt onder de grond bereid op gloeiende lavastenen. Het geheel wordt afgedekt met doeken en palmbladeren.

Het blijft de rest van de week regenen dus besluiten we een jeepje te huren en het eiland wat te verkennen.

Vanuit het dorp naar het ‘verre’ noorden is het ongeveer 10km. We stoppen nog eens aan het strand van Anakena. Daarna rijden we oostwaarts langs enkele toffe, modderige baantjes.

Als we “de navel van de wereld” bereiken, begint het opeens te stortregenen. We wachten een half uur in de auto maar het blijft maar gieten…

Wanneer er een bus toeristen arriveert, volgen we hen door de plassen. “De navel van de wereld” is een grote bol in het zand met 4 kleinere bolletjes rond. We hebben geen idee waarvoor het dient. We zien dat iedereen van de groep op een van de kleine bollen gaat zitten en zijn hoofd op de grote bol legt dus doen we maar hetzelfde.

Verder passeren we nog een vreemd gevormde steen vol gaten in. Vroeger werd die gebruikt om het volk bij elkaar te roepen door er in te fluiten. Wij krijgen er alleszins maar weinig klank uit, wat we ook proberen.

Als we het Rapa Nui National Park bereiken, blijft het gelukkig eventjes droog. Bij het betreden va het park, wijst Jan opeens naar een zwarte paraplu. “Kijk eens Jessica wat daar achter zit!” Ik ben op mijn hoede en verwacht een gigantisch monster maar het blijkt een schattige puppy te zijn. Het arme dier zit te rillen van de kou. Ik aai hem even over zijn kopje en Jan maakt de paraplu stevig vast tussen de stenen.

Daarna nemen we enkele fotootjes van de moai:

Op de terugweg zit de kleine puppy nog steeds te rillen van de kou, zijn paraplu is weggewaaid… Er passeren enkele paaseilanders. Jan en ik blijven hen sip aankijken tot ze uiteindelijk besluiten om de puppy mee te nemen naar het dorp. Daar zal hij wel kunnen opwarmen.

We rijden verder naar de grote rots waar alle moai-beelden uit gekapt werden. Rond en op de berg bevinden zich zo’n 400 moai in allerlei vormen en groottes. Muy impresionante!